Ο εκβιασμός της ηλικιωμένης μάνας!

Κάποιο βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι μου. Άκουσα μια ηλικιωμένη γυναίκα να κλαίει, να μου λέει πως δύσκολα βγαίνει από το σπίτι της και να με παρακαλεί να τη βοηθήσω να βρεθεί κάποιο σπίτι για να δώσει τη γατούλα της, που ήταν η μόνη συντροφιά της. Ο λόγος; Η κόρη της την εξεβίαζε, πως δεν θα της πήγαινε ξανά το εγγονάκι της να το δει, αν δεν έδιωχνε τη γάτα.

Οι ηλικιωμένοι! 

Υποκείμενα ενός κοινωνικού αποκλεισμού, που αγγίζει τα όρια του ρατσισμού.

Αδύναμοι να αντιδράσουν στην όποια βαρβαρότητα, έρμαια και υποχείρια των νεοτέρων. Ζώντας σε μια εποχή, όπου η νεότητα, από κομμάτι της ανθρώπινης πορείας, έχει γίνει το εναγωνίως ζητούμενο, τα γηρατειά μοιάζουν αν όχι ασθένεια τουλάχιστον ντροπή.

Οι ηλικιωμένοι! 

Ανήμποροι σωματικά, πολύ συχνά καταδικασμένοι να μένουν τον περισσότερο καιρό στο σπίτι, ζουν στο περιθώριο της ζωής, που κυλάει δίπλα τους, χωρίς σχεδόν να τους αγγίζει.

Σκεφθείτε την εικόνα: ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, μόνος, κανείς δεν υπάρχει να του μιλήσει και να τον ακούσει, το τηλέφωνο χτυπάει σπανίως και όσο για να βγει έξω; πού θα μπορούσε να πάει; Όλα αυτά μεταφράζονται σε μια προϊούσα κατάθλιψη, ατροφία των μυών από τη συνεχή έλλειψη κίνησης, σταδιακή ακινησία του νου.

Εκείνο όμως που πιστεύω ότι σακατεύει έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, αργά αλλά σταθερά, είναι η αίσθηση πως δεν είναι απαραίτητος σε κανέναν. Κανένας δεν τον χρειάζεται, κανείς δεν τον έχει ανάγκη, κανείς δεν του ζητάει κάποια χάρη. Νοιώθει άχρηστος, νοιώθει πως ό,τι και να έχει ακόμη η ψυχή του κανείς δεν το θέλει ή δεν το χρειάζεται.

Οι επιστήμονες λένε πως η καθημερινή επαφή μας με μία γάτα ή ένα σκύλο έχει εξαιρετικά ευεργετικές επιδράσεις στον ψυχισμό μας.

Το χάδι στην απαλή γούνα μιας γάτας κατεβάζει την πίεση, μειώνει το άγχος, χαλαρώνει και ανανεώνει τη διάθεσή μας. Μια βόλτα με το σκύλο μας γυμνάζει το σώμα μας, νοιώθεις πως δεν είσαι μόνος αλλά έχεις παρέα τον «φιλαράκο» σου, εκτονώνει την ένταση, γυρίζουμε πιο ανάλαφροι σπίτι μας.

Στη γειτονιά μου, συχνά συναντώ έναν γλυκύτατο ηλικιωμένο άνθρωπο που αργά αργά περπατάει ακολουθούμενος από μια εξίσου ηλικιωμένη λυκοσκυλίνα. Κάθε φορά που τον συναντώ και τον ρωτώ τι κάνει η σκυλίτσα, το πρόσωπό του γλυκαίνει ακόμη πιο πολύ και φωτίζεται από ένα χαμόγελο. Αλήθεια, δεν αξίζει ο ηλικιωμένος άνθρωπός μας αυτή τη γλυκύτητα της ψυχής; Πόσο ανάλγητος μπορεί να είναι κάποιος ώστε να απαγορεύει ή να αφαιρεί με βάναυσο τρόπο από έναν ηλικιωμένο άνθρωπο αυτή τη χαρά;

Σκεφθείτε λοιπόν τί μπορεί να προσφέρει η παρουσία ενός τετράποδου συντρόφου σε έναν μοναχικό ηλικιωμένο άνθρωπο. Πρωτίστως έχει κάποιον για τον οποίο νοιάζεται και ο οποίος εξαρτάται από αυτόν. Θα κινηθεί μέσα στο σπίτι για να καθαρίσει, να μαγειρέψει για τη γάτα ή τον σκύλο, θα βγάλει βόλτα το σκύλο κι έτσι θα υποχρεωθεί να περπατήσει ασκούμενος συγχρόνως, αλλά το πιο σημαντικό, θα μπορεί να μιλάει σε κάποιον. Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, που μιλάει στο κατοικίδιό του, δεν «τα έχει χαμένα», όπως εμείς οι εξυπνάκηδες, κοινώς ηλίθιοι βάρβαροι, συνηθίζουμε να λέμε. Ξέρει ότι η γάτα του ή ο σκύλος του τον ακούει, τον καταλαβαίνει, γεύεται την αγάπη που του  εκφράζει και του προσφέρει και το ζώο τού την ανταποδίδει στο πολλαπλάσιο.Όταν ο αδελφός του πατέρα μου μπήκε για τελευταία φορά στο νοσοκομείο, ο σκύλος του σταμάτησε να τρώει, ο κτηνίατρος είπε πως το ζώο αυτοκτονεί και την ημέρα που πέθανε ο θείος μου πέθανε και ο σκύλος του.

Αν ήμουνα εγώ στη θέση τής ηλικιωμένης κυρίας, που την εξεβίαζε η κόρη της, θα είχα τρεις πίκρες στην ψυχή μου:

α.- την έλλειψη της συντροφιάς ενός αγαπημένου πλάσματος, που μου αφαιρέθηκε με τόση σκληρότητα

β.- που η κόρη μου απέκτησε μια τόσο βάρβαρη και σκληρή ψυχή

γ.- που το εγγόνι μου μεγαλώνει με μια τέτοια μάνα!

Κύριοι,

Το πιο πάνω κείμενο γράφτηκε πριν από 3 χρόνια.

Από τότε η ανθρώπινη κτηνωδία έχει ξεχειλίσει και μας πνίγει, η σκληροκαρδία είναι η καθημερινή πρακτική, το αναίτιο και όμως αβυσσαλέο μίσος απέναντι στα ζώα καθημερινά οδηγεί σε εγκλήματα τόσο διαστροφικά και κτηνώδη, που αναρωτιέται κανείς...τι είδους πολιτισμός είναι ο σημερινός ελληνικός, που δημιουργεί τέτοια τέρατα;; όπως για παράδειγμα εκείνο το αηδιαστικό και κτηνώδες δίποδο από την Κρήτη, που έβγαλε τα μάτια του σκύλου του με ένα κουτάλι.

Πόσο διεστραμένη πρέπει να είναι η ψυχή μιας γυναίκας, που μπορεί να εκβιάζει τη μάνα της με αυτόν τον τρόπο;;;

Πόσο εγκληματικά επικίνδυνη είναι αυτή η μάνα (ανάθεμα κι αν είναι μάνα, απλώς κουτσούλισε ένα παιδί) για το παιδί της, που το μεγαλώνει μέσα στην κτηνωδία και την παλιανθρωπιά, ετοιμάζοντάς το να γίνει ένας βρωμερός και απολίτιστος Νεοέλληνας, που με τη σειρά του θα μεγαλώσει άλλα τέρατα νεοελληνικά.

Έχω πει παλιά και θα το ξαναπώ: μόνο αν η Πολιτεία στήνει στα 5 μέτρα τους γονείς και μεγαλώνει αυτή τα παιδιά, πιθανόν...Πιθανόν ...να υπάρχει κάποια ελπίδα για μια καλύτερη ελληνική κοινωνία.

(Δυστυχώς όμως έχουμε μια Πολιτεία, που είναι ακόμη πιο σκατά από τους πολίτες της, επομένως δεν υπάρχει ΚΑΜΜΙΑ ελπίδα γι αυτόν τον τόπο...και πείτε μου ό,τι θέλετε!!)